پاورپوینت بررسی کیفیت فضاها در طراحی شهری
بخشی از مطلب
بهبود کیفیت توسعه های خصوصی برای یک طراحی خوب شهری لازم است ولی شرط
کافی نیست. توسعه دهندگان پاسخگوی نیازهای ساکنین هستند و سرمایه گذاران می
تواند به نیازهای عامه مردم ودر مقیاس بزرگتر جامعه توجه نکنند. املاک
مسکن مستقل و اجتماعات بزرگ، آنچه که متشریها و ساکنین می خواهند را اجرا
می کنند. چنین توسعه هایی ارتباط و یکپارچگی کمی با زمینه¬های محلی
دارند.این باعث می شود که فرآیند و محصول توسعه معمولا خدشه دار می شود
بخاطر اینکه اساسا به توسعه های فردی اهمیت می دهد تا خلق فضا. برای مثال
Sudjic اظهار عقیده می کند که چگونه توسعه دهندگان می توانند برای توجه به
حوزه عمومی انگیزه ای نداشته باشند و در عوض روی ایجاد توسعه تمرکز کنند .
این می تواند به عنوان نتیجه بدیهی توسعه و تصریح کننده نقش طراح شهری
بعنوان حلقه اتصال باشد ، در غیر اینصورت محیط تکه تکه می شود. برای مثال
همانطور که در بخش یک بحث شد , sternbevy اشاره می کند که خود مختار عمل
کردن، باعث می شود که محیط های شهری را قسمت قسمت شود و شهرهایی را خلق می
شود که گسسته و متلاشی است.
پروژه ای که برای فضاهای عمومی انجام شد نشان می دهد که این نوع توسعه ها
بخاطر اینکه به انتظام توجه می کند، خدشه دار می شود. نتیجه اینکه؛
• اهداف آنها بطور دقیق تعیین می شود.
• حیطه عمل و ارزیابی ها بوسیله قواعد تعیین می شود.
• فقط توانایی نشان دادن طراحی سطحی و ظاهری را دارد.
• بر متخصیصن و کارشناسان خبره تکیه می کند.
• هزینه بر است و توسط دولتمردان , سرمایه گذاران، موسسات حقوقی و... تامین می شود.
• انجمن هایی را تاسیس می کند تا در مقابل تغییرات مقاومت کند.
• راه حلها بر طرحهای ایستا تمرکز می کنند و به مورد استفاده آن و کاربردش بی¬توجهند .
• به تجربیات مکانی منجر می شود و مشاغل شهری را در حوزه عمومی محدود می¬کند.
اساسا به این نیاز است که توسعه دهندگان را تشویق کرد- یا اجبار کرد- تا
توسعه¬هایشان را در زمینه ای وسیع تر ببنید و برای ساخت فضاها مشارکت کنند.
برای مثال پروژه ای که برای فضاهای عمومی انجام شد (در سال 2001) شرایطی
ایجاد می کند که فرآیند توسعه از نو طرح شود تا بر مکانها و اجتماعات تمرکز
کند، این ادعا می کندکه چنین فرآیندهای توسعه ای باید :
خارج از مکانها و پتانسیلهای آن برای اشتغال شهری رشد کنند.
به اجتماعات اجازه می دهد تا خواسته ها، نیازهایشان و الویتهایشان را بند بند کنند.
یک دیدگاه و تصوری ایجاد می کند که شرکا، پول و راه حلهای خلاقانه را جذب می کند.
جوامع را ترغیب می کند تا بطور موثری با متخصیصن همکاری کنند.
طراحی یک ابزار ثانویه است تا کاربریهای مطلوب را حمایت کند.
راه حلها باید انعطاف پذیر باشند .
به شهروندان باید قدرت داده شود تا بطور موثری قلمرو عمومی شان را شکل دهند.
مدیریت، هدایت یا کنترل توسعه می تواند به طریقی انجام شود که هم مصلحت
عامه مردم به رسمیت شناخته شود و هم به منافع شخصی توسعه دهندگان توجه کند.
ساختمانها اموالی هستند که به هم وابسته هستند و توسعه دهندگان به نوعی
تلاش می¬کنند تا از ویژگیهای خارجی مثبت یک محله سود برند. (مثلا جریان
پیاده یا دیده های بخصوص) و از موارد منفی دوری کنند. اما آنها در عمل
معمولا اهمیت زیادی به ویژگیهای منفی خارجی می دهند و در جائیکه محیط قابل
کنترل است توسعه ای درونگرا را آغاز می¬کنند. چنین توسعه هایی مفهوم را
کاهش می دهد و ارزش آن را پایین می آورد. این مارپیچ باید شکسته شود. اگر
طزاحی شهری می خواهد چرخه ای فعال باشد باید هر سودی از توسعه در کل آن
فرایند سهیم باشد. برای به انجام رسیدن آن , توسعه دهندگان باید به مفاهیم و
همین طور به قوانین کنترل توسعه در آن نواحی توجه کنند. در گذشته این تا
حدی بوسیله محدودیت مصالح ساختمانی موجود و تکنیکهای ساختمانی اتفاق می
افتاد. (این همان چیزی است که درعمل الکساندر در کتاب تئوری جدید طراحی
شهری ، (Anew theory of urban design) پیشنهاد داد. (به بخش 9 نگاه
کنید.)
تا زمانیکه منافع جمع در خلق زمینه ای مثبت و توسعه ظاهری و ارتقاء مفاهیم و
زمینه باشد , توسعه دهندگان خصوصی ممکن نیست که بخواهند آن را انجام دهند .
برای مثال به هیچ مالک خصوصی سودی نمی¬رساند که بخواهد املاک خود را اصلاح
کند (به وسیله مفاهیم و زمینه ها) مگر اینک سایر مالکین هم این کار را
انجام دهند. در حقیقت بخاطر هر عمل خودسرانه ای که برای منافع شخصی خود
انجام می دهند نتایجی بوجود می آید که برای هر کسی نامطلوب است.
حداقل سه راه وجود دارد تا به هماهنگی لازم برسیم و تضمین کنیم که تمام سود به طور گسترده تقسیم می شود.
1_ جائیکه روابط یک طرفه بین مالکان وجود دارد، مالک می تواند طرحی مناسب
در چهارچوب توسعه و برنامه های توسعه خلق کند , (به بخش 11 نگاه کنید) که
بوسیله مالک یا توسعه دهنده ای که عهده دار توسعه است دنبال شود (یعنی
بواسطه قرار دادهای محدود کننده محلق به فروش نامه زمین) این باید به نوعی
با مسئله ایجاد مکان ارتباط و همچنین سایر زمینه های محلی برقرار کند.
2- مسئولین محلی می توانند نقش مشابهی ایفا کنند با توجه به استقرار یک طرح
اصلی، چهار چوب توسعه یا برنامه توسعه . آنهایی که همه فعالیتهای توسعه
دهندگان را در محل اجرا بهم متصل می کنند- با موافقت نامه های خصوصی یا
بوسیله نیروهای قانونی- نقش راهنما و هماهنگ کننده دارند واصولا در یک سود
جمعی مشارکت می کنند. همچنین ممکن است طرح اصلی را با مشاوره و همکاری با
سرمایه گذاران محلی توسعه دهد.
3- نسبت به مدلهای « دستور و کنترل» , مدل سوم مشارکتی تر و اختیاری تر
است. توسعه دهندگان، مالکین مختلف، گروههای اجتماعی و سایر سرمایه گذاران
گرد هم می¬آیند و برسر یک دیدگاه، یک طرح اصلی، چهار چوب توسعه، برنامه
توسعه و.... و روشی که آنرا درک می کنند به توافق می رسند.
این شرایط مطلوب است اگرچه ممکن نیست , بخاطر اینکه به ندرت ممکن است همه
(عوامل) توسعه دهندگان و (عوامل) سرمایه گذاران را با هم در یک زمان گرد هم
آورد یا به یک توافق سودمند دو طرفه رسید. در هر مورد طرح یا دیدگاه بر آن
نیست که تغییرناپذیر باشد و.....
